Dokument papieski, podajac motywacje nowego swieta, wspomina o "pedagogii duchowej". Zewnetrzna zas okolicznoscia ustanowienia tego swieta byla 1600 rocznica Soboru w Nicei, ktory uznal rownosc Jezusa z Bogiem Ojcem.
Papiez, ustanawiajac te uroczystosc ukazal w ten sposob Chrystusa Krola otoczonego Swietymi w niebie, z wszystkich pokolen, ludow, jezykow i czasow, ktorzy zawdzieczaja Mu swoje zbawienie i pelnie wiecznego szczescia.

Pierwotna date obchodu tejze uroczystosci zmieniono w 1970 roku z ostatniej niedzieli pazdziernika na ostatnia niedziele roku liturgicznego. Takie wlasnie uplasowanie tej uroczystosci wskazuje na inny, o wiele glebszy jej sens. Rok liturgiczny ukazuje ja jako droge znajdujaca swoj cel w krolestwie Bozym, w przyjsciu Pana. Uroczystosc nabiera zatem charakteru historiozbawczego. Boza ekonomia prowadzi do momentu, w ktorym Jezus odda universum kosmiczne swojemu Ojcu i bedzie stanowil "wszystko we wszystkim i zgromadzi wszystkich w powszechnym Kosciele u Ojca". Chrystus ukazuje sie jako Krol eschatyczny, przychodzacy w mocy i majestacie, ktory godzien jest otrzymac czesc i blogoslawienstwo.

Teksty mszalne wzbogacone zostaly czytaniami na poszczegolne lata ukazujac: Chrystusa jako Krola Wszechswiata - rok A; krolowanie Chrystusa nad calym universum - rok B oraz Chrystusa jako Krola Ukrzyzowanego - rok C. Prefacja przypisana tej uroczystosci podkresla fundamenty krolewskosci Chrystusa, wskazuje na Jego wcielenie oraz dzielo odkupienia.

Uroczystosc Chrystusa Krola Wszechswiata jest najmlodszym swietem w Kosciele. W odnowionej liturgii jest obchodzona w ostatnia, XXXIV, niedziele w ciagu roku, dla zaznaczenia, ze Chrystus Krol zamyka, jako Pan historii, ludzkie dzieje i do Niego nalezy "ostatnie slowo" w sprawach swiata.